• Obecny kościół Barnabitów w Cremonie.
Pozbawieni kościoła i kolegium św. Wincentego oraz kościoła i posiadłości św. Wawrzyńca w Pozzaglio w 1789 roku, Barnabici zostali poproszeni o tymczasowe wsparcie kościoła św. Piotra w Po (1789–1800), a następnie szkół i kościoła śś. Marcellina i Piotra (1800–1810), który należał wówczas do Jezuitów. Napoleońska kasacja zakonu w 1810 roku zakończyła ich obecność zarówno w Cremonie, jak i w Casalmaggiore, gdzie od 15 czerwca 1614 roku administrowali kościołem i szkołą św. Krzyża. Barnabici powrócili do Cremony w 1881 roku dzięki interwencji biskupa Geremii Bonomellego. Biskup Bonomelli powierzył Barnabitom kościół św. Łukasza i przylegający klasztor do ich pracy duszpasterskiej.

Biskup Giovanni Cazzani 12 grudnia 1917 roku ogłosił św. Antoniego Marię Zaccarię patronem Cremony oraz patronem duchowieństwa i wszystkich organizacji młodzieżowych diecezji.

Barnabici w 1936 roku, z inicjatywy ojca Francesco M. Beatiego (1886–1968), zbudowali artystyczną kaplicę ku czci św. Antoniego Marii Zaccarii, zaprojektowaną przez Illemo Camelli (1876–1939) z malowidłami autorstwa Carlo Moroniego. Kaplicę konsekrował ten sam biskup, biskup Cazzani, 4 listopada 1936 roku.

Obecnie poprzez szkoły i katechezę (15 lutego 1881 roku), przez Oratorium Matki Bożej Niepokalanego Poczęcia (8 grudnia 1882 roku) oraz „Circolo Zaccaria” (1909), Barnabici ożywiają w nowoczesny sposób dawne instytucje, które powstały w św. Witalisie zgodnie z duchem ich świętego założyciela św. Antoniego Marii: szkoła doktryny chrześcijańskiej oraz grupa „Amicizia” (Przyjaźń ) w 1529 roku.
Obraz świętego w jego młodzieńczym wyglądzie, przypisywany Alessandro Bonvicino (1498–1554), zwanemu „Moretto” z Brescii, jest teraz przechowywany w Sali Kapituły. Obraz ten został podarowany przez Markiza Giulio Zaccarię z Bordolano 23 listopada 1965 roku.

.