Maryjo, Matko Jezusa i Matko nasza, Matko Bożej Opatrzności, Tobie pragniemy powierzyć i poświęcić naszą rodzinę. Ty byłaś oblubienicą i matką; doświadczyłaś radości, trosk i smutków, które są w każdej rodzinie. Dlatego możesz nas zrozumieć w naszej trudnej drodze jako Kościół domowy, do którego Bóg nas powołał. Pragniemy dziś powierzyć i poświęcić Tobie nas samych, naszą rodzinę, nasz dom, abyś poprowadziła nas do urzeczywistnienia się w prawdziwe wspólnocie miłości, w głębokiej komunii ducha, wiary i wzajemnego obdarowywania się.

Obiecujemy Ci, że będziemy starać się pogłębiać naszą wiarę poprzez studium i medytację Pisma Świętego; pogłębiać ją poprzez wytrwałe uczestnictwo w sakramentach pojednania i Eucharystii oraz poprzez pobożne i uważne odmawianie różańca świętego. Ciebie prosimy o łaskę ostatecznej wytrwałości, a dzięki miłości, która łączy nas ze sobą tutaj na ziemi, abyśmy mieli radość ponownego bycia razem w błogosławionej wieczności, aby chwalić i błogosławić Boga i Twojego Syna Jezusa Chrystusa, naszego Pana. Amen. Z «Pism» o. Giovanniego Semerii, barnabity  (Mater Divinae Providentiae, listopad 1922, s. 372-375).

Matka Bożej Opatrzności

Nasza Błogosławiona Matka ma tak wiele pięknych tytułów, w większości stworzonych przez prostą i spontaniczną pobożność ludu chrześcijańskiego, inspirowaną teologią miłości zwaną sensus fidei. Tytuły te są pełne uczucia i przepełnione prawdziwą dobrocią, są poetyckie, świetliste i ciepłe. Wyrażają prawdę i wyrażają ją skutecznie. Jest w nich zawarta cała teologia maryjna. Powtarzając je, intensyfikuje się idee i miłosne uczucia.

Nasz tytuł stawia nas w samym centrum prawdziwej teologii. Matka: oto synteza wielkości Maryi. Jest Matką Bożą, ponieważ była matką. Matka Jezusa Chrystusa! To mówi wszystko. To sam korzeń „ludzkiej” wielkości Matki Bożej. Kobieta osiąga naturalne spełnienie, stając się matką. Matka jest najwznioślejszym tytułem kobiety. Nawet królowa nie jest szczęśliwa, jeśli nie jest matką; a matka ma w swojej macierzyństwie tajemnicę radości i dumy, której królowa nie zna. Matka jest błogosławiona wśród kobiet, tak jak Maryja jest błogosławiona wśród matek.

To imię matki wyraża „boską” wielkość Matki Bożej. Jest Ona wyższa od wszystkich innych stworzeń, ponieważ jest Matką Jezusa, Syna Człowieczego i Syna Bożego. Boska wielkość Syna odbija się w Jego Matce. Wśród matek jest Ona błogosławioną; jest błogosławioną, ponieważ owocem Jej łona jest Jezus, Jezus Chrystus.

Maryja, matka nas wszystkich; w Jezusie, matka uniwersalna, ponieważ jest matką wyjątkową. Miłość, działanie i ofiara Jezusa zalewają świat i wieki, sięgając aż po krańce ziemi, zatracając się w wieczności. A tam, gdzie znajdujemy rozszerzające się skutki miłości Jezusa, tam znajdujemy również rozszerzające się skutki miłości Maryi.

Ale ten tytuł, ten skondensowany wiersz liryczny trwa dalej: Opatrzności Bożej. Tutaj Maryja jest umieszczona w bezpośredniej relacji z Dogmatem Bożej Opatrzności i poprzez tę relację jesteśmy prowadzeni do najbardziej podstawowego Dogmatu, który chrześcijaństwo dzieli z najbardziej prymitywnymi formami religii. Rzeczywiście, ktokolwiek zbliża się do Boga, ktokolwiek po prostu pragnie zbliżyć się do Boga, uczynić najmniejszy krok w kierunku Boga, musi wierzyć nie tylko w to, że On istnieje, ale także w to, że daje równą nagrodę za ludzkie uczynki, że jest żywicielem  (wł. provvido ) w najbardziej rudymentarnym i najwyższym znaczeniu tego słowa (por. Hbr 11:6). Jeśli nie ma mostów między niebem a ziemią, to czy ma dla nas znaczenie, czy niebo istnieje, czy nie? Dlatego św. Paweł głosi, że dla naszego życia religijnego nie wystarczy sama zimna idea Boga. Bóg istnieje! A więc? Potrzebujemy cieplejszego, jaśniejszego i bardziej korzystnego pojęcia Boga, który jest opatrznościowy. Chrześcijaństwo, ciepła, żywa religia; chrześcijaństwo, pełne objawienie Boga, zaczyna się tutaj i w jakiś sposób jest tutaj zawarte, ponieważ gdy Opatrzność, Boża Opatrzność, zostanie zaakceptowana, reszta następuje z łatwą i cudowną logiką.

Wszystko w chrześcijaństwie jest absurdem, wszystko byłoby absurdem, gdybyśmy zaprzeczyli lub zapomnieli o tym wielkim dogmacie Bożej Opatrzności. Wszystko jest łatwe, jeśli ten dogmat jest radośnie akceptowany, od niego zależy cała nasza konkretna egzystencja. Z pewnością życie chrześcijańskie jest modlitwą, ale nie można modlić się do Boga, który z natury jest głuchy i nieczuły na nasze prośby. Wiara chrześcijańska wzywa do uporządkowania całego naszego życia w kierunku ustanowionego przez Boga celu, lub, mówiąc inaczej Po prostu wzywa do posłuszeństwa Bogu. Teraz możemy być naprawdę posłuszni tylko Bogu, który wzywa nas w miłości. Ponadto życie chrześcijańskie to przede wszystkim pogodzenie się z cierpieniem, ale nie możemy pogodzić się z cierpieniem, jeśli nie pochodzi ono z rąk opatrznościowego i kochającego Ojca.

Maryja, Matka Bożej Opatrzności, poprzez swoje piękne imię i słodki tytuł, prowadzi nas z powrotem do tego autentycznego i zdrowego świętego serca chrześcijaństwa. Słodko i nieubłaganie wprowadza nas w tę atmosferę, którą musimy oddychać, aby cieszyć się chrześcijańskim wigorem i siłą.