2 lutego 1501 r. (Cremona, Italia).
Lazzaro Zaccaria żeni się z Antoniną Pescaroli.
Lazzaro Zaccaria żeni się z Antoniną Pescaroli.
Antoni Maria Zaccaria rodzi się w domu rodziny Zaccarii
(Premoli, Storia I, s. 399-403). (Prawdopodobna data to czwartek, 8 grudnia 1502 r.)
Tego samego dnia Antoni Maria zostaje ochrzczony w ośmiobocznej Chrzcielnicy Katedry w Cremonie, prawdopodobnie przez swojego wuja Don Tommaso Zaccaria, kanonika Katedry i świętego kapłana (†1503).
Antoni Maria, w towarzystwie swojego opiekuna, Pietro Felliniego,
przekazuje sumę 100 lirów cesarskich Archiprezbiterowi Katedry, Don Giacomo Schizzi, w ten sposób wypełnia wolę swojego wuja Don Tommaso (Testament, 15 marca 1502 r.) w dotyczącą wizerunku Matki Bożej na Kolumnie (Madonna del Pilastr).
Antoni Maria uczęszcza do szkoły biskupiej przy katedrze, pod kierunkiem
Gaspare Mariani (gramatyka, logika i retoryka) oraz Cesare Mozzi (arytmetyka, geometria, muzyka i astronomia).
Antoni Maria kończy edukację w zakresie nauk humanistycznych na
Uniwersytecie w Pawii. Przypuszcza się, że spotkał tam Gerolamo Cardano (1501–1575), który zostanie jego przyszłym kolegą ze studiów w Padwie.
Antoni Maria sporządza testament, mianując swego kuzyna
Bernarda, zarządcą wspólnego dziedzictwa i czyniąc swoją matkę, Antoninę, spadkobierczynią odsetek powyższych dóbr na czas jej życia.
Antoni Maria pozostawia całe swoje dziedzictwo matce,
rezerwując tylko 100 lirów cesarskich na wydatki na studia. Tego samego dnia wyjeżdża do Padwy, gdzie zapisuje się na studia medyczne ( artium et medicinae scholaris ) na słynnym Uniwersytecie w Padwie.
W święto św.Łukasza, Antoni Maria rozpoczyna rok akademicki
jako student Wydziału Artystów na sekcji lekarskiej.
Zgodnie z tradycją, w święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
student Zaccaria kończy studia na uniwersytecie w Padwie i wraca do Cremony.
Jako dyplomowany lekarz Zaccaria wraca do Cremony.
Zaccaria otrzymuje tonsurę i święcenia niższe.
Zaccaria w krótkim czasie kończy studia teologiczne w Bolonii, przygotowując się do kapłaństwa.
Antoni Maria Zaccaria zostaje wyświęcony na subdiakona przez biskupa Luca di Seriate (Bergamo) – biskupa tytularnego Duvno w Hercegowinie (diecezja Splitu) i sufragana kardynała Benedetto Accolti, arcybiskupa Rawenny i biskupa Cremony – w kaplica św. Józefa.
Zaccaria zostaje wyświęcony na diakona przez biskupa sufragana Luca di Seriate.
Antoni Maria Zaccaria otrzymuje święcenia kapłańskie w Kaplicy Św. Józefa z rąk biskupa Luca di Seriate, biskupa tytularnego Duvno i sufragana Kardynała Benedetto Accolti.
Umiera Don Pietro Orsi, kapelan hrabiny Guastalla, Ludoviki Torelli.
Hrabina Ludovica Torelli, która wcześniej poznała Zaccarię i jego matkę, gdy była żoną Lodovico Stangi, wyznacza Zaccaria na swojego nowego kapelana, być może za sugestią Fra Battisty da Crema. Odtąd Zaccaria miał stać się wędrownym pielgrzymem Boga, jak Św.Paweł.
Zaccaria dołącza do Oratorium Wiecznej Mądrości (Eterna Sapienza), gdzie spotyka Bartolomeo Ferrari i Giacomo Antonio Morigia.
Z domu Torelli Zaccaria pisze do Carlo Magni, aminatora grupy zwanej
Przyjaźń (Amicizia), która mającej swoją siedzibę w Cremonie.
Zaccaria wprowadza bicie dzwonów o godzinie trzeciej po południu w każdy piątek, aby upamiętnić Mękę i Śmierć naszego Pana (Burigozzo, Cronaca, III, s. 509).
14 grudnia 1531 (Cremona). Zaccaria sporządza testament, pozostawiając swój spadek matce, która już otrzymała wszystkie jego dobra na mocy ostatecznej darowizny, którą sporządził w 1520 roku.
W testamencie Zaccaria zamieszcza wolę budowy kaplicy ku czci nawrócenia św. Pawła w jego parafii św. Donata. W ten sposób ustanowił podstawę prawną swojego nabożeństwa do św. Pawła. Dla „Pawłowych” kaplica stała się pierwszym oficjalnym ośrodkiem w Księstwie Mediolańskim.
Zaccaria następnie wyznacza Don Giovanniego M. Gaffuri na pierwszego kapelana ośrodka.
Zaccaria i jego zwolennicy zaczynają przeżywać wielkie
prześladowania. Pewien wielkopostny kaznodzieja w katedrze w Mediolanie
(„brat karmelita”) podburza tłum przeciwko Pawłowym (wł. Paolini).
Zaccaria otrzymuje, z nieoczekiwaną szybkością, od papieża Klemensa
VII bullę zatwierdzającą dla swojej pierwszej wspólnoty zakonnej, wciąż bez oficjalnej nazwy i siedziby.
Zaccaria podpisuje umowę kupna domu przy kościele św.
Katarzyny w Mediolanie, który stał się pierwszą siedzibą nowej wspólnoty zakonnej.
Jako prawny przedstawiciel Ludoviki Torelli, Zaccarii wyjeżdża do Curtatone w Mantui, aby bronić niewinnego Fra Battista da Crema przed niesprawiedliwymi oskarżeniami jego przełożonych. Towarzyszy mu Don Ludovico Negri, wikariusz generalny Guastalli. Zaccaria powraca do Guastalli 13 listopada 1533.
Jest środa; w domu hrabiny w Rocca di Guastalla, Zaccarii
asystuje umierającemu Fra Battista da Crema. Battista umiera w nocy z 31 grudnia na 1 stycznia.
Do swoich współbraci zgromadzonych przy kościele św.
Katarzyny, przerażonych i zaniepokojonych sprawą przeciwko całemu „domowi Pawła”, Zaccaria kieruje żarliwe napomnienie, wzywając ich do naśladowania Chrystusa Ukrzyżowanego pod sztandarem Pawła i dostrzeżenia prześladowań jako daru, dzięki któremu mogą zjednoczyć się głębiej z Krzyżem. Obejmują się, płacząc i wyrażając swoją lojalność.
Papież Paweł III aprobuje Siostry Anielanki bullą Debitum pastoralis officii.
Papież Paweł III bullą aprobacyjną potwierdza nabożeństwo do św. Pawła praktykowane przez Zaccaria i jego wspólnotę zakonną.
5 października 1535 (Mediolan). Zaccaria i jego towarzysze wprowadzają się do domu w pobliżu św. Ambrożego podarowanego przez hrabinę Ludovikę Torelli; Dom św. Katarzyny stał się zbyt mały po przybyciu nowych postulantów. Również tam stworzono małe oratorium poświęcone św. Pawłowi Ściętemu, gdzie zamieszkali Morigia i Ferrari.
Zaccaria, Ferrari i Morigia przyjmują darowiznę od Torelli, która uczyniła ich spadkobiercami swojego dziedzictwa.
W Boże Narodzenie Antoni Maria Zaccaria po raz pierwszy odprawia Mszę św. w oratorium klasztoru św. Pawła Sióstr Anielanek.
Zaccaria oddał pod opiekę św. Pawła nowy klasztor Sióstr Anielanek.
W nowej rezydencji, niedaleko św. Ambrożego, Antoni Maria
Zaccaria i jego towarzysze postanawiają mianować przełożonym Giacomo Antonio Morigia. Dzieje się to po trzech głosowaniach, w których Morigia był wielokrotnie wybierany. Morigia zostaje przełożonym „z ręki Ojca Antoniego Marii Zaccaria”, któremu, jako prawdziwemu charyzmatycznemu liderowi, powierzono przyjmowanie i formację nowicjuszy.
Zaccaria promuje ekspozycję Całunu Turyńskiego z balkonu pałacu Palazzo Sforzesco. Jest to pierwsza w historii wystawa Całunu.
Morigia zostaje przełożonym „z ręki Ojca Antoniego Marii Zaccaria”, któremu, jako prawdziwemu charyzmatycznemu liderowi, powierzono przyjmowanie i formację nowicjuszy.
Antoni Maria Zaccaria został jednogłośnie wybrany spowiednikiem Sióstr Anielanek i piastuje ten urząd aż do śmierci 5 lipca 1539 r.
Zaccaria proponuje don Francesco Castellino, aby założył Szkołę Nauki Chrześcijańskiej dla młodzieży.
W klasztorze św. Pawła, Antoni Maria Zaccaria powołuje Andreę Roberto, przyszłego Wikariusza Generalnego św. Karola Boromeusza, aby był jego obrońcą w sądzie (Premoli, Storia I, s. 465-467).
Zaccaria przyjmuje śluby zakonne siostry Anielanki Paoli Antonii Negri.
Zaccaria mianuje siostrę Antonię Paola Negri na Mistrzynię Nowicjuszek.
W wigilię Pięćdziesiątnicy i przed misją w Vicenzy, Antoni Maria Zaccaria pisze do swoich „Anielanek i boskich Córek w Chrystusie”.
Zaccaria towarzyszy pierwszym misjonarzom barnabickim oraz siostrom Anielankom i świeckim św. Pawła, niektórym współpracownikom (Castellino da Castello i Fra Bono Lizzari) do Vicenzy oraz buduje ołtarz ku czci św. Pawła w Kościele delle Convertite.
Aby przygotować się do złożenia ślubów, Zaccaria, po powrocie z Vicenzy, zrzeka się na ręce Morigii, notarialne potwierdzonym aktem, wszystkich swoich posiadłości w Księstwie Mediolanu.
Przewodniczący Senatu Giacomo Filippo Sacchi wydaje pełne uniewinnienie ex capite innocentiae z wszystkich oskarżeń o herezję wobec Barnabitów.
Antoni Maria Zaccaria promuje uroczystą czterdziestogodzinną adorację Najświętszego Sakramentu w mediolańskiej katedrze oraz na zmianę przy czterech bramach miasta (Porta Orientale, Porta Romana, Porta Ticinese i Porta Vercellina).
Na prośbę mieszkańców Mediolanu papież Paweł III — w krótkim Universis Christifidelibus, skierowanym do wikariusza generalnego, kardynała Marino Caracciolo — aprobuje i popiera czterdziestogodzinną adorację.
Zaccaria ponownie wyjeżdża do Vicenzy i przywraca misję.
Przebywa w pobliżu Klasztoru Nawróconych i wybiera jako centrum oddziaływania kościół św. Zenona. Prawdopodobnie spotkał się tu ze św. Ignacym Loyolą i jego towarzyszami, którzy w tym czasie przebywali w Vicenzy.
Zaccaria wraca do Mediolanu, gdzie uczestniczy w
zakończeniu Czterdziestogodzinnej adoracji w Porta Vercellina. Prosi Bartolomeo Ferrari, aby zajął jego miejsce i został z Barnabitami w Vicenzy.
Zaccaria pisze do Ferrari i Sióstr Anielanek w Vicenzy, wzywając ich, aby nie tracili serca w obliczu trudności misji.
Zaccaria pisze ojcowski i serdeczny list do „dzieci Pawła Apostoła i naszych także” mieszkających w pobliżu św. Ambrożego w Mediolanie. Podpisuje list: „Kapłan Apostoła Pawła”.
Na prośbę markiza Vasto, Alfonso d'Avalos, papież Paweł III odnawia odpusty, które zostały wcześniej udzielone na Czterdziestogodzinną adorację.
Zaccaria pisze list do Siostry Anielanki Paoli Antoniny Negri.
Zaccaria pisze do jednego ze swoich najbardziej ukochanych uczniów, Battisty Soresiny.
Zaccaria pisze do małżonków Laury i Barnarda Omodei w
Mediolanie i wspomina o wielkim „zmęczeniu ciała”. Czuje, że jego śmierć jest bliska i postanawia wrócić do Cremony.
Antoni Maria Zaccaria umiera o godzinie trzeciej po południu, w wigilię święta św. Piotra i Pawła, w swoim rodzinnym domu. Po wizji św. Pawła odszedł z tego życia w ramionach matki i otoczony pierwszymi towarzyszami. Bonsignore Cacciaguerra, który towarzyszył mu z Guastalli, woła: „O Cremono, gdybyś tylko wiedziała, czyje to życie nas dziś zostawiło! Co za wielka strata!” Pogrzebowi przewodniczył Biskup Sufragan — Luca di Seriate, który wyświęcił Zaccarię na kapłana — w otoczeniu całego duchowieństwa; w nabożeństwie uczestniczyło całe zgromadzenie arystokratyczne oraz liczne osoby z Cremony i okolicznych miejscowości.
Rok po śmierci świętego, jego przyjaciel Serafino Aceti napisał o nim: „Jego obecność teraz zdobi niebo, tak jak kiedyś zdobiła ziemię”.
Antoni Maria Zaccarii zostaje ogłoszony świętym przez papieża Leona XIII. †